Als kind las Annemarie veel. Ze verloor zich in verhaalwerelden. Nu initieert ze ideeën, verbindt schrijvers aan regisseurs en vice versa, begeleidt ze de ontwikkeling (ook dramaturgisch) en schrijft ze voor aanvragen. Verhalen moeten een hart hebben.

Hoe verliep jouw reis naar hier: als head of development?

‘Uiteindelijk doe ik dit omdat ik na heel veel jaren in de film aan de marketingkant, altijd een beetje met een schuin oog en jaloezie keek naar die vrouw die in dat kamertje zat. Zij mocht de hele dag lezen.  Maar dat wil ik ook, dacht ik. Ik heb Nederlands en communicatiewetenschap gestudeerd. Toen ik de overstap naar dramaturgie/ scripteditor maakte, heb ik mijzelf het vak geleerd met behulp van workshops bij onder andere het Binger Filminstituut, Sources, Torino Filmlab, McKee en kon ik stagelopen bij de producenten met wie ik eerder werkte.

Toen kwam ik erachter dat die stap heel logisch was. Ik ben nogal observerend en leer het leven graag door de verhalen van anderen. Ik mocht ook altijd gewoon lezen. Mijn moeder deed zelf niet anders. In die vroege pubertijd had mijn moeder er wel een neus voor om mij de juiste boeken te geven. Zo gaf ze me de Diddakoi. Over Kizzy, een eenzaam zigeunermeisje dat het liefst in een eigen woonwagen wil wonen. Ik viel voor die hele andere sprookjesachtige wereld.’

Hoe gaat dat hier bij Doxy Fixy dan voor jou?

‘Op verschillende manieren. Maar de kiem is altijd een idee en een maker. Soms is er al een team, soms moet je dat nog samenstellen. Dan ga je doorpraten; waar gaat het -van alles- het meest over? Wat is de kracht van het plan, waar is het anders dan alles wat je al kent, voor wie is het … de X, daar speuren we samen naar.

De kern voor mij is dat als je alles helemaal afpelt, er een echt mens in leeft. Het gaat om die geloofwaardigheid.

Zo klein als een verhaal kan zijn, zo groot kan de emotionele impact zijn. Als het hart van de film klopt, kan het zelfs een verandering bij de kijker teweeg brengen. Mededogen vind ik een mooi en belangrijk woord. De verhalen zijn overal om je heen. In het dagelijks leven zijn er zo vaak schrijnende verhalen, maar als je die uitserveert, doe dat dan met een mild gebaar en hou de hoop in het oog.

Droomproject?

‘Waar het gaat om de manier van ontwikkelen, zou ik heel graag eens puur beginnen bij een hoofdpersonage. En van daar af beginnen met bouwen. Ik denk dat het verhaal zich dan vanzelf aan gaat dienen als je lang genoeg de tijd neemt om het vorm te geven. In mijn vak – ontwikkeling – ben je altijd bezig om iets te laten groeien. Samen met de makers. Ik reik aan.

Nee, ik pensioneer nooit. Mijn werk is te leuk. Misschien ga ik zelf ooit nog eens een script schrijven.’